Ουδέν κακόν αμιγές καλού

Καμιά φορά, στη ζωή, δεν παίρνεις αυτό που σου αναλογεί κι αξίζεις. Το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να εξαιρείται απ' αυτό τον άτυπο κανόνα. Ο Ολυμπιακός είδε τον εν λόγω κανόνα, να επαληθεύεται με τον πιο εμφατικό τρόπο, εις βάρος του. Διότι, δεν είναι μόνο το ότι δεν προκρίθηκε, ενώ εν μέρει το άξιζει. Είναι κι ο τρόπος που συνέβη αυτό. Αρκετά οδυνηρός κι απρόσμενος, είναι η αλήθεια.

Νομίζω, πάντως, πως και οι ίδιοι οι παίχτες, όταν πια ξεθόλωσαν και είδαν τα πράγματα πιο ψύχραιμα, θα κατάλαβαν πως το Europa League δεν είναι κακό, αντιθέτως αποτελεί ευκαιρία. Ευκαιρία για να "φτιάξει το όνομά του" ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη. Ευκαιρία για να χαρίσει "γεμάτη" ευρωπαϊκή χρονιά στους φίλους του. Δεν πιστεύω πως ο Ολυμπιακός μπορεί να φτάσει μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, αλλά σίγουρα έχει  την ποιότητα να περάσει 2-3 γύρους και, απο εκεί και πέρα, να διεκδικήσει τις όποιες πιθανότητες έχει.

Στο χθεσινό ματς, ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλός. Συνέχισε να πρεσσάρει πάρα πολύ ψηλά κι έντονα (για τα δεδομένα του Champions League), ώστε να κλέψει μπάλες και να ψάξει τη γρήγορη πάσα προς τα μπρος. Σε αυτόν τον τομέα, ήταν ιδιαίτερα αποδοτικός ο Γιάννης Μανιάτης που βγήκε σε πολλές περιπτώσεις πρώτος στην μπάλα και την πέρασε μπροστά, με σιγουριά. Βέβαια, δεν αρκεί να κλαπεί η μπάλα. Πρέπει να υπάρχει η απαιτούμενη, συνεχής κίνηση των επιθετικών, πράγμα το οποίο κάνουν τέλεια τόσο ο Τζιμπούρ, όσο κι ο Μιραλάς.

Μιας και ανέφερα τον Μιραλάς, ο Βέλγος τρώει αρκετό "κράξιμο" που, τις περισσότερες περιπτώσεις, δεν του αξίζει, ή εστω,  δεν του αξίζει σε τέτοιο βαθμό. Σύμφωνοι, στην τελική προσπάθεια δεν τα πάει τόσο καλά όσο πέρσι, όμως, στην πραγματικότητα, για να βγάλει τις φάσεις που βγάζει προϋποτίθεται μπόλικη κούραση και ενέργεια. Ως εκ τούτου, ο Μιραλάς δεν μπορεί να τα κάνει όλα τέλεια απ' την αρχή ως το φινάλε.

Το πιο κακό, από τα νέα που προέκυψαν στο χθεσινό παιχνίδι, δεν ήταν ούτε ο τραυματισμός του Χολέμπας, ούτε καν ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού από το Champions League. Ήταν η κιτρινη που πήρε ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, ο οποίος πλέον είναι τιμωρημένος. Έχω την εντύπωση ότι αυτή η κάρτα μπορεί να στοιχίσει μέχρι και μια ολόκληρη πρόκριση από τον Ολυμπιακό.

Τέλος πάντων, ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ενώ παράλληλα μπορεί να κρύβει και πολλαπλά οφέλη. Το σίγουρο είναι πως αν ο Ολυμπιακός, το Φλεβάρη, είναι ίδιος με τώρα, θα μας προσφέρει κι άλλα απολαυστικά παιχνίδια. Ας το ελπίσουμε!

"Eυρωπαϊκή" εμφάνιση και τρίποντο (Part 2)

Σπουδαίο διπλό στη Μασσαλία για τον Ολυμπιακό

Όταν έγραφα το κείμενο με τίτλο "Ευρωπαϊκή" εμφάνιση και τρίποντο δεν είχα ίδεα ότι επρόκειτο για το part 1, καθώς δεν ήξερα πότε και αν θα υπάρξει το part 2. Αν κι ο Ολυμπιακός έδειχνε ότι μπορεί να κάνει την "ιστορία" να συνεχιστεί. Και, τελικά, το έκανε.

Ο Ολυμπιακός έπαιζε με πολλές απουσίες κι αν αναλογιστεί κανείς ότι σχεδόν αφορούσαν παίχτες που παίζουν στο χώρο της μεσαίας γραμμής, τότε το πρόβλημα μεγαλώνει. Ο Βαλβέρδε δεν πήγε στη λύση στην οποία έδιναν "ψήφο εμπιστοσύνης" οι περισσότεροι φίλοι του Ολυμπιακού. Και αυτή η λύση ήταν η μετατόπιση του Τοροσίδη στα χαφ, στο πλευρό του Μοδέστο. Όπως είδαμε, όμως, ο Βαλβέρδε δεν την επέλεξε και προτίμησε το Μανιάτη για παρτενέρ του Μοδέστο. Και, εκ του αποτελέσματος, δικαιώθηκε. Ο Μανιάτης ήταν, κατά πολλούς, ο καλύτερος του γηπέδου. Πέρα από τα αμυντικά καθήκοντα, στα οποία πήρε "Άριστα", προσπάθησε να βοηθήσει και στο επιθετικό κομμάτι. Και το κατάφερε, στο μέτρο του δυνατού. Επίσης,  για μια ακόμη φορά, οι Παπαδόπουλος-Μέλμπεργκ ήταν αλάνθαστοι και απροσπέλαστοι.

Και να ανοίξω, τώρα, το "κεφάλαιο Μιραλάς". Απ' την αρχή της χρονιάς, ο Βέλγος κάνει τα πάντα για να βγάλει αληθινό τον σκάουτερ της Arsenal. Έχει σπαταλήσει ευκαιρίες που δεν χάνονται, ενώ και το χέρι που έκανε (εντός περιοχής) στο 90' δεν δικαιολογείται για επαγγελματία ποδοσφαιριστή που αμοίβεται με ένα τσουβάλι λεφτά, ενώ και οι συνθήκες του αγώνα επιβαρύνουν ακόμη πιο πολύ το Μιραλάς. Διότι, αν ο Ολυμπιακός ήταν πίσω στο σκορ κι έψαχνε απεγνωσμένα το γκολ, ίσως ο Μιραλάς να είχε ένα ελαφρυντικό. Τώρα, όμως, όχι. Αναμφίβολα, έχει μπόλικο ταλέντο, αλλά δεν πρέπει να αναλώνεται σε χαζές ενέργειες.

Να κλείσω, λέγοντας ότι ο Ολυμπιακός, για μια ακόμη βραδιά, μπήκε στο γήπεδο, με σκοπό να παίξει ποδόσφαιρο, να κάνει ευκαιρίες και, εν τέλει, να κερδίσει. Χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς 9 παίχτες πίσω απ' τη μεσαία γραμμή να καλύπτουν όλους του πιθανούς χώρους. Κι αυτά, πιστώνονται, σε μεγάλο βαθμό, στο Βαλβέρδε. Δεν θυμάμαι, πότε είχε μια ελληνική ομάδα τόσες επιτυχημένες αντεπιθέσεις σε εκτός έδρας ματς, στο οποίο βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο. Για εκτός έδρας παιχνίδι Τσαμπιονς Λιγκ, οι ευκαιρίες ήταν πολλές και καλές. Δεν είχε, δηλαδή, μόνο ποσότητα, αλλά είχε και ποιότητα στις φάσεις του, ο Ολυμπιακός.

Την τελευταία αγωνιστική, δεν έχω ιδέα τι μπορεί να συμβεί. Ο Ολυμπιακός μπορεί να τερματίσει από 2ος έως 4ος κι αυτό θα ισχύει μέχρι να λήξουν οι αναμετρήσεις της 6ης Δεκεμβρίου.

Ο Ολυμπιακός έχει αναγκη το pressing, ο Παναθηναϊκός την ψυχραιμία

Σκηνή απ' την περσινή αναμέτρηση

Το ντέρμπυ δεν αρχίζει σήμερα. Έχει αρχίσει προ πολλών ημερών. Για την ακρίβεια, όταν ο Σπάθας σφύριξε τη λήξη στο Παναθηναϊκός-ΑΕΚ, άρχισε το ντέρμπυ. Κι ας μεσολάβησε εβδομάδα με "εθνική" δράση. Όπου κι αν σταθεί κανείς, ακούει "Πώς το βλέπεις το ματς;", ενώ παράλληλα τα sites/blogs, οι εφημερίδες και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν αρχίσει, από νωρίς, τα previews.

Ας δεχτώ, όμως, για τις ανάγκες του κειμένου, ότι ντέρμπυ ξεκινάει όντως σήμερα στις 19:30. Το τι πρέπει να κάνουν και το πώς πρέπει να συμβουλεύσουν τους παίχτες τους οι προπονητές, είναι αποκλειστικά δική τους δουλειά και εντάσσεται στις αρμοδιότητές τους. Και καλό είναι δημοσιογράφοι και διοίκηση να τους αφήνουν να επικεντρωθούν σ' αυτό.

Σε μια -ανούσια, αλλά ευχάριστη για το μυαλό- προσπάθεια προσέγγισης των όσων θα ζητήσουν οι προπονητές, έχω την αίσθηση ότι ο Βαλβέρδε θα θέλει περισσότερο pressing από κάθε άλλη φορά. Και το λέω αυτό, αφενός μεν γιατί θα θέλει να δημιουργήσει έντονη πίεση στην, ούτως ή άλλως ευάλωτη, άμυνα του Παναθηναϊκού και στον Καπίνο που σε συνδυασμό με την απειρία του 17χρονου, ίσως αποβεί μοιραία για τους Πράσινους. Αφετέρου δε, με τον Ιμπαγάσα απόντα, ο Ολυμπιακός καθίσταται λιγότερο πολυδιάστατος και δημιουργικός, οπότε το pressing μπορεί να αποτελέσει τη λύση του προβλήματος, καθώς αν λειτουργήσει σωστά μπορεί να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις που, απόντος Ιμπαγάσα, είναι σχεδόν αδύνατον να δημιουργηθούν με passing game ή με παιχνίδι από τα άκρα.

Απο πλευράς Παναθηναϊκού, υποθέτω πως ο Φερέιρα θα ζητά ψυχραιμία, τουλάχιστον στην αρχή της αναμέτρησης. Η λογική λέει ότι ο Ολυμπιακός, κυρίως, λόγω της έδρας θα μπει δυνατά με στόχο το γρήγορο γκολ, όπως έκανε και πέρσι στον αντίστοιχο αγώνα. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να το αντιμετωπίσει με ψυχραιμία, χωρίς βεβιασμένες επιλογές, με κατοχή μπάλας και ορθολογική ανάπτυξη (όπως συνηθίζει, φέτος). Αν "βγει καθαρός" από το πρώτο 20λεπτο, έπειτα θα έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει, όπως γνωρίζουν οι παίχτες του, ενώ συγχρόνως θα έχει αυξήσει τις -ήδη μεγάλες, για εκτός έδρας ντέρμπυ- πιθανότητές του για καλό αποτέλεσμα που σημαίνει είτε ισοπαλία είτε νίκη.

Αυτοί, πάνω κάτω, πιστεύω πως θα μπορούσαν να είναι οι βασικοί άξονες των ομιλιών Βαλβέρδε-Φερέιρα λίγο πριν την έναρξη του αγώνα.
Περισσότερα, μετά το τέλος του.

Κάτι λείπει..

Καπνογόνα έκαναν την εμφάνισή τους στο football manager

Είναι, ακόμη, η περίοδος που η εξερεύνηση του νέου football manager κρύβει εκπλήξεις, στον gamer, είτε δυσάρεστες (bugs, crash dumps), είτε ευχάριστες ("ξεπέταγμα" αγνώστων καινοτομιών). Αυτή η περίοδος που το χέρι, φερόμενο εντελώς αυτόνομα, οδηγεί τον παίχτη σε καινούρια μονοπάτια, "πατώντας σε κάθε τετραγωνικό του γηπέδου" (που λένε και οι αθλητικογράφοι για τους ποδοσφαιριστές που τρέχουν πολύ) ή μάλλον σε κάθε pixel της οθόνης, μιας και πρόκεται για game.

Για κάθε Έλληνα που σέβεται τον εαυτό του και τηρεί τους άγραφους, αλλά αυστηρούς κι απόλυτους σαν γραπτούς, νόμους των γηπέδων και, συγκεκριμένα, της θύρας 7/13/4/21/θύρα random ομάδας, αυτό που του προξένισε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η εισαγωγή των καπνογόνων. Οι απανταχού μίσαθλοι, χουλιγκάνοι της Ελλάδος, σίγουρα, θα έσκασαν ένα χαμόγελο ικανοποίησης (ίσως κι ανακούφισης) όταν είδαν το καπνογόνο αναμμένο. Γιατί αυτό θέλει ο Έλληνας που ανήκει στην εν λόγω κατηγορία. Θέλει να βλέπει το γήπεδο (είτε πρόκειται για αληθινό, είτε για virtual) να "φλέγεται". Και, φυσικά, οι ίδιοι άνθρωποι δεν θα έλεγαν "όχι" σε ενδεχόμενο εισαγωγής πανό (πάντα με υβριστικό -έως εμμετικό- περιεχόμενο, βέβαια) στο FM.

Πάντως, σε μελλοντικές εκδόσεις, θα πρέπει να συμπεριληφθούν και τα "ντού", στον αγωνιστικό χώρο, στο "ρεπερτόριο". Για τους σκληροπυρηνικούς Ολυμπιακάρες/Παναθηναϊκάρες/ΑΕΚάρες, ντε. Για να νιώσουν, τα παιδιά, το παιχνίδι πιο οικείο. Από τις επόμενες εκδόσεις του football manager, δεν πρέπει, σε καμία περίπτωση, να λείπουν τα συνθήματα και, κυρίως, αυτά που εμπλέκουν μητέρες/αδερφές/πατεράδες και κάθε λογής συγγενικό πρόσωπο των ποδοσφαιριστών. Αφού όλοι ξέρουμε ότι, αν δεν ακούσει κατάρες για όλη του την οικογένεια ένας ποδοσφαιριστής, δεν θα του πάει καλά η μέρα. Ίσως να του κακοφανεί κιόλας.

Μ' αυτά, θα επιτευχθεί ο πλήρης ρεαλισμός στο παιχνίδι. Όταν θα βγει η έκδοση που θα τα περιλαμβάνει όλα αυτά, τότε ο Miles Jacobsen και η υπόλοιπη ομάδα της Sports Interactive θα μπορούν να σταματήσουν την κυκλοφορία του παιχνιδιού. Διότι θα έχουν καταφέρει το ακατόρθωτο. Να ικανοποιήσουν τον Έλληνα οπαδό.

Τώρα, το πώς κατάφερε να "κολλήσει" στο ίδιο κείμενο η παθογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου με ένα δημοφιλές παιχνίδι προπονητικής, είναι απορίας άξιον. Αλλά, δεν βαριέσαι. Ντέρμπυ έρχεται, επίκαιρα είναι όλα.

Οι 60λεπτοι αγώνες και η αποτελεσματικότητα του Λέτο

Ο Λέτο δεν "ψήνεται" να σταματήσει να σκοράρει

Μπορεί να έχει καταντήσει κλισέ η έκφραση "Ο αγώνας τελειώνει μόνο όταν σφυρίξει ο διαιτητής.", αλλά κάποιοι ξεχνιούνται. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός συνέχισαν αήττητοι, αλλά έκαναν τα εύκολα δύσκολα. Για την ακρίβεια, υπέπεσαν και οι δύο στο ίδιο σφάλμα.

Εξηγούμαι, λοιπόν, ξεκινώντας πρώτα από το παιχνίδι του "Βικελίδης", καθώς διεξήχθη πριν απ' αυτό του ΟΑΚΑ. O Oλυμπιακός είχε τον απόλυτο έλεγχο. Δεν πιεζόταν, έβγαζε φάσεις (όχι, βέβαια, με ιδιαίτερη συχνότητα) και κράταγε το σκορ. Αυτά, όμως, μέχρι να "κάτσει". Όσο ασφαλές κι αν δείχνει ένα 0-2,  δεν είναι επαγγελματικό να παρατάς ένα ντέρμπυ χωρίς να σου "επιτρέπει", το ίδιο το παιχνίδι, να το παρατήσεις. Και όλα αυτά, όταν μια εβδομάδα πριν, έχεις δεχτεί πανομοιότυπη ανατροπή μέσα στο "Καραϊσκάκης".

Την προήγουμενη εβδομάδα, του στοίχισε αυτή η χαλαρότητα του Ολυμπιακού. Αυτήν όχι. Ας όψεται η κακή επιθετική λειτουργεία του Άρη. Ο Ολυμπιακός μοιάζει, ώρες ώρες, φοβερά αλαζόνας και "άνετος". Και το χαστούκι από τον ΟΦΗ δεν φαίνεται να ταρακούνησε ιδιαίτερα. Κατά τ' άλλα, ο Ολυμπιακός είχε χθες σε πολύ βραδιά τους Μοδέστο-Χολέμπας, ενώ κι ο -εκνευριστικά αδιάφορος, στον υπόλοιπο αγώνα- Τζεμπούρ συνεχίζει να σκοράρει. Απ' την άλλη, ο Άρης ήταν ασύνδετος, δεν απειλούσε κι έχω την άισθηση ότι οι παίχτες ακόμη "ψάχνονται".

Στο σημερινό παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός ήταν ξανά πολύ καλός, μα κυρίως αποτελεσματικός, από τη μέση και μπροστά. Όμως, μιμήθηκε επιτυχώς (στην αποτυχία) τον Ολυμπιακό και λίγο έλειψε να χάσει ένα τρίποντο που, πραγματικά, δεν χανόταν. Έβαλε το 3ο γκολ, οι γραμμές μεγάλωσαν τις, μεταξύ τους, αποστάσεις, τα χαφ χαλάρωσαν και, αναπόφευκτα, η ΑΕΚ μείωσε. Κι αν είχε, στον αγωνιστικό χώρο, έναν ακόμη ποδοσφαιριστή με την ποιότητα (ή έστω και με λίγο χαμηλότερη) του Λεονάρντο θα μπορούσε να κυνηγήσει την ανατροπή ακόμη πιο έντονα.

Πάντως, ο Παναθηναϊκός με τέτοιο Λέτο δεν έχει λόγους να φοβάται τα παιχνίδια με ομάδες χαμηλότερου επιπέδου. Ο Αργεντίνος έχει ντυθεί Σισσέ και αυτό το "ντύσιμό" του πάει. Φυσικά, παίζει τη θέση εντελώς διαφορετικά από τον Γάλλο (όπως κι ολόκληρος ο ΠΑΟ παίζει διαφορετικά χωρίς το Σισσέ), αλλά η αποτελεσματικότητα, μέχρι στιγμής, είναι στο ίδιο ή, μάλλον, σε καλύτερο επίπεδο. Παράληλλα, εξαιρετικά σημαντικός στον φετινό ΠΑΟ είναι ο Ζέκα που μοιάζει σαν να καλύπτει, ταυτόχρονα, τόσο τη θέση του δεξιού εξτρέμ, όσο και τη θέση του δεξιού εσωτερικού χαφ. Απ' την πλευρά της ΑΕΚ, ο Λεονάρντο ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα, ενώ κι ο Κάρλος προσέθεσε ορισμένες "ποιοτικές στιγμές" με την μπάλα στα πόδια.

Σε δυο βδομάδες, έχουμε το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και, καλό θα ήταν, αν προηγηθεί μια από τις δύο ομάδες να ανατρέξει δύο βδομάδες πίσω, ώστε να θυμηθεί ότι οι ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις διαρκούν 90, και κάτι ψιλά, λεπτά. Πάντως, με τις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί και τα, μέχρι τώρα, δείγματα γραφής των ομάδων, έχω την εντύπωση ότι πρέπει να περιμένουμε με ενδιαφέρον την τακτική προσέγγιση της αναμέτρησης από τους δυο προπονητές..

ΥΓ. Βικτοράς Ιάκομπ, είσαι ένας από 'μας. Σ' αγαπάμε.

Ευεργετική αποχώρηση και ευεργετική παραμονή

O Φερέιρα καταφέρνει να λανσάρει μια νέα μόδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο

Το φετινό καλοκαίρι, ως γνωστόν, δεν εντάσσεται στα καλύτερα (ή πιο γόνιμα, αν θέλετε) καλοκαίρια της ιστορίας του Παναθηναϊκού. Η διοικητική ανυπαρξία δημιουργήσε άσχημες συνθήκες εργασίας για προπονητή και ποδοσφαιριστές. Παίχτες έφυγαν (Ζιλμπέρτο Σίλβα-Σισσέ), άλλοι τραυματίστηκαν (Νίνης-Χριστοδουλόπουλος) και το μέλλον μόνο καλό δεν έμοιαζε.

Μέσα σ' όλα, όμως, στην ομάδα παρέμεινε ο Ζεσουάλντο Φερέιρα. Ένας προπονητής, που, αναμφίβολα, γνωρίζει το ποδόσφαιρο, ανέλαβε να φτιάξει μια ομάδα με κενά, με ελλείψεις, με τρανταχτές απουσίες προσωπικοτήτων. Μέχρι στιγμής, είναι δεδομένο και κοινώς αποδεκτό ότι ο Φερέιρα παρουσιάζει μια ομάδα με πλάνο, με, κάθε άλλο παρά αποκρουστικό, αγωνιστικό πρόσωπο και με μπόλικα ψυχικά αποθέματα. Για να μην επαναλαμβάνομαι, όμως, θα αφήσω για λίγο στην άκρη το ρόλο του Φερέιρα.

Αλήθεια, έχει αναρωτηθεί κανείς, πώς λειτούργησε η αποχώρηση του Σισέ από τον Παναθηναϊκό; Είναι σίγουρα τολμηρό και προκλητικό αυτό που λέω, αλλά έχω την αίσθηση ότι η εν λόγω αποχώρησε έχει λειτουργήσει, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ευεργετικά για την ομάδα του Φερέιρα. Συγκεκριμένα, έχω την εντύπωση ότι κάνει καλό στον Παναθηναϊκό η έλλειψη ενός (και μόνο ενός) σημείου αναφοράς, στο βαθμό που ήταν ο Σισσέ. Διότι, πλέον, οι Πράσινοι είναι πιο πολυδιάστατοι απ' ότι τα 2 προηγούμενα χρόνια. Παράληλλα, οι ποδοσφαιριστές της ομάδας ίσως είναι πιο απελευθερωμένοι και πιστεύουν περισσότερο στις δυνατότητες τους, καθώς δεν βρίσκονται στη σκια του Σισσέ που τράβαγε, δικαίως, όλα τα βλέμματα πάνω του.

Πάντως, όσο ευεργετικά, σύμφωνα με μένα, λειτούργησε η αποχώρηση του Σισσέ, άλλο τόσο (και μάλλον περισσότερο) ευεργετικά λειτούργησε η παραμονή του Φερέιρα. Όπως ανέφερα και στη 2η παράγραφο του κειμένου, η ομάδα πλέον έχει ταυτότητα και νοοτροπία πραγματικής ποδοσφαιρικής ΟΜΑΔΑΣ. Αυτό το 4-6-0 έχει ταιριάξει απόλυτα στους παίχτες που έχει στη διάθεσή του ο Πορτογάλος, καθώς η ταχύτητα και η καλή (για τα ελληνικά δεδομένα) τεχνικής τους, τους επιτρέπουν ανά πάσα στιγμή να αλλάζουν θέσεις και να αναστατώνουν τις άμυνες.

Περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία τη συνέχεια αυτής της προσπάθειας που κάνει ο Φερέιρα και αφήνω άλλους να ασχοληθούν με Τσάκα, πρίγκιπες και ιστορίες για αγρίους.

"Ευρωπαϊκή" εμφάνιση και τρίποντο

H "έκρηξη" των παιχτών του Ολυμπιακού μετά το τρίτο γκολ

Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι δεν προτίθεμαι να σχολιάσω τη χθεσινή αναμέτρηση ως μια μάχη μεταξύ Ελλάδας και Γερμανιάς, με νικήτρια την Ελλάδα. Κακά τα ψέματα, το χθεσινό ήταν απλά ένα παιχνίδι μεταξύ δυο ομάδων. Τα περι απαντήσεων στους Γερμανούς δεν μου λένε τίποτα.

Ας περάσω στο ουσιώδες, όμως. Ο Ολυμπιακός πήρε τους πρώτους του βαθμούς στο φετινό Champions League και αυτό το οφείλει σε πράγματα που δεν έδειξε στο παιχνίδι του Σαββάτου, με την ΑΕΚ. Συγκεκριμένα, ο Ολυμπιακός είχε ψυχή, πάθος, θέληση. Φάνηκε ότι ήθελε πάρα πολύ το συγκεκριμένο παιχνίδι. Καθ΄ όλη τη διάρκεια του αγώνα φαινόταν αυτό. Από το πόσο έγκαιρα και δυνατά έβγαιναν στις φάσεις ο Αβραάμ με το Μέλμπεργκ, μέχρι τις αναρίθμητες εναέριες διεκδικήσεις που κέρδισε ο Μακούν και τις μάχες που έδωσε ο Τζιμπούρ με την άμυνα της Ντόρτμουντ.

Πάντως, το πάθος και ο "τσαμπουκάς" δεν ήταν τα μόνα πράγματα που επανέφερε στο παιχνίδι της η ομάδα του Βαλβέρδε. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να επιτεθεί από τα πλάγια. Για να γίνω πιο σαφής, θεωρώ πως στην αναμέτρηση με την ΑΕΚ οι πτέρυγες των Πειραιωτών ήταν "νεκρές" και δεν συντελούσαν στη δημιουργία ευκαιριών. Αντιθέτως, χθες, το πρώτο και το δεύτερο γκολ προήλθαν από γυρίσματα/γεμίσματα των πλαγίων του Ολυμπιακός. Αρχικά, η σέντρα του Μαρκάνο κι, έπειτα, το γύρισμα του Μιραλάς.

Θα ήθελα να σχολιάσω και ατομικά το τι είδα από ορισμένους Ερυθρόλευκους. Και ξεκινάω από εκεί που πρέπει να ξεκινήσω. Από τον τερματοφύλακα. Είμαι απόλυτα αντίθετος με όλο αυτό τον πόλεμο που δέχεται, καθημερινά, ο Κοστάντσο, μέχρι στιγμής. Μπορεί να μην το θεωρώ top τερματοφύλακα, αλλά παράλληλα δεν πιστεώ πως είναι "για πέταμα". Χθες η εμφάνιση του ήταν αρκετά καλή. Να συνεχίσω με το δίδυμο της άμυνας. Ο,τι και να πω θα είναι λίγο. Ο Μέλμπεργκ ήταν ο κλασσικός Μέλμπεργκ, με αποκορύφωμα μια φάση γύρω στο 15', όπου έκανε ένα απίθανο -καθαρό- τάκλιν στον Γκέτσε. Απ' την άλλη, ο Αβραάμ δεν άφησε ούτε μισή φάση, χωρίς να την "καθαρίσει". Τυχαίνει να είμαι Ολυμπιακός, αλλά είμαι βέβαιος πως αν ήμουν φίλος άλλης ομάδας, αυτό που θα ζήλευα απ' τον Ολυμπιακό θα ήταν αυτοί οι δυο παίχτες. Τελειώνω αυτήν την -μίνι- ατομική κριτική με τους Ορμπάιθ και Μακούν. Ο πρώτος έπαιζε λίγο πιο πίσω απ' τον Καμερουνέζο και ήταν, για μια ακόμη φορά, εξαιρετικός. Ο Μακούν στην πρώτη του "γεμάτη" εμφάνιση κατάφερε να μην χάσει εναέρια μονομαχία, ενώ παράλληλα -σχεδόν- όλες του οι μεταβιβάσεις ήταν επιτυχημένες.

Κλείνω την -μεγάλη, οφείλω να ομολογήσω- παρένεθση κι επιστρέφω στα "ομαδικά". Νομίζω, πως στο χθεσινό Ολυμπιακός έκανε καλό η απουσία του Φουστέρ. Ο Ισπανός μπορεί, κατά πολλούς, να είναι πολύ χρήσιμος, αλλά είναι εμφανής η αδυναμία του να διατηρήσει σε υψηλά επίπεδα το passing game της ομάδας. Και το μόνο που δεν ήθελε, χθες, ο Ολυμπιακός ήταν ένας παίχτης να του "καταστρέφει" τις προϋποθέσεις (αντ)επίθεσης.

Θα κλείσω, λέγοντας ότι ο χθεσινός ο Ολυμπιακός μου άρεσε. Ιδιάιτερα στο δεύτερο ημίχρονο, όπου κράτησε -τολμώ να πω- άκοπα το προβάδισμά του. Δεν είχε καμία σχέση με τον Ολυμπιακό που είδαμε το Σάββατο, στο ΟΑΚΑ και που, έχω την αίσθηση, δύσκολα θα ξαναδούμε.