Euro 2012, ερχόμαστε!

Η εθνική μας ομάδα ολοκλήρωσε το 3 στα 3 και μόνο υπερήφανοι μπορούμε να είμαστε για κάτι τέτοιο. Και λέγοντας 3 στα 3, εννοώ τις 3 διαδοχικές προκρίσεις της Ελλάδας στα 3 τελευταία Euro. Τι κι αν βρισκόμασταν πίσω στο σκορ μέχρι το 78'; Τι κι αν δεν παίξαμε καλά; Το σημαντικό είναι πως, στο ραντεβού μας, θα φτάσουμε στην ώρα μας και χωρίς, προηγουμένως, να αντιμετωπίσουμε περαιτέρω εμπόδια.  

Προσωπικά, ήμουν αρκετά συγκρατημένος και, σε καμία περίπτωση, δεν είχα δεδομένη την πρόκριση πριν καλά καλά φτάσουν οι διεθνείς μας στην Τιφλίδα. Για την ακρίβεια, με ξένιζε αυτή η απόλυτη σιγουριά πρόκρισης που προερχόταν από μεγάλο μέρος των Ελλήνων. Και αν δεν ήταν το φοβερό σουτ του Φωτάκη ίσως να είχα δικαιωθεί. Για το καλό όλων μας, όμως, η εθνική σοβαρεύτηκε στα τελευταία λεπτά και πήρε αυτό που ήθελε. Θα 'ταν κρίμα να πεταχτεί στα σκουπίδια η νίκη απέναντι στους Κροάτες.

Στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, η Ελλάδα έκανε δεύτερο κακό παιχνίδι, αλλά κατάφερε και πάλι να πάρει ακριβώς αυτό που ήθελε. Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η εθνική Ελλάδος έχει αποκτήσει χαρακτήρα και νοοτροπία νικητή. Αυτή η ομάδα αρνείται να ηττηθεί και αυτό αποτυπώνεται στο σερί 16 αήττητων παιχνιδιών που έχουμε επί Σάντος. Μιλώντας για το Σάντος, θεωρώ πως έστησε την ομάδα όσο καλύτερα μπορούσε (*αν συνυπολογίσουμε τις απουσίες), ενώ παράλληλα βοήθησαν πάρα πολύ και οι αλλαγές. Ο Φωτάκης, για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, άλλαξε τη ροή του παιχνιδιού υπέρ μας και έδειξε ότι, αδίκως, έχει υποτιμηθεί από πολλούς.

* Δεν είναι μικρό πράγμα το να παίζεις με τα περισσότερα ακραία μπακ εκτός (Τοροσίδης, Ζαραδούκας, Μανιάτης, Τζαβέλας), ενώ παράλληλα απουσιάζουν και παίχτες που έχουν την ποιότητα να αλλάξουν τη ροή του παιχνιδιού με μια ενέργεια (Σαμαράς, Νίνης, Φετφατζίδης).

Πάντως, έχω την αίσθηση ότι τη σημαντικότερη βοήθεια, στην εθνική μας ομάδα, την προσέφερε ο Κετσπάγια. Δεν είχε καμια λογική το να ολοκληρώσει τις αλλαγές του από το 60', ενώ μάλιστα δεν κυνηγούσε το αποτέλεσμα. Αυτή την απερισκεψία, την πλήρωσε -κάτι παραπάνω από- ακριβά, όταν το "μαμούνι" (όπως έυστοχα τον χαρακτήρισε ο Αλέξης Σπυρόπουλος) Ταργκαμάτζε τραυματίστηκε και έμεινε εκτός μάχης.

Ατομική κριτική δεν νομίζω πως χρειάζεται να γίνει. Μετά από μια πρόκριση, δεν έχει νόημα να σταθείς στον κάθε έναν ξεχωριστά. Συγχαρητήρια αξίζουν όλοι, ανεξαιρέτως. Ο "γκαφατζής" Τζόρβας ,ο "σκυλιασμένος" Καραγκούνης και ο Χαριστέας. Όλοι. Σε μια ομάδα που μας χαρίζει χαμόγελα, δεν χρειάζεται να κατακρίνεται κανείς. Μπράβο στην Εθνική μας ομάδα.

ΥΓ. Απίθανες οι προχθεσινές δηλώσεις του Ομπράντοβιτς μετά τον αγώνα με το Μαρούσι. Νευριασμένος, είπε πολλά μεταξύ των οποίων και το: <<Εύχομαι να μην πέσει η ποινή μας και να παίξουμε με τον Ολυμπιακό χωρίς κόσμο. Μόνο έτσι θα καταλάβουν κάποιοι μαλ... το κακό που κάνουν στην ομάδα.>> Να 'σαι καλά Ζότς που μας κάνεις την τιμή να βρίσκεσαι στην Ελλάδα τόσα χρόνια.